Bu çalışma, Pir Sultan Abdal, Karacaoğlan, Dadaloğlu, Âşık Veysel ve Mahzuni Şerif gibi önemli Türk halk şairlerinin şiirlerinde sıkça kullanılan "toprak" motifini incelemektedir. "Toprak" kelimesi, farklı yöntemlerle kullanılarak bu şairlerin şiirlerinde çeşitli anlamlarla işlenmiştir. İnsan yaşamında toprağın özel bir yeri vardır ve bu çalışma, toprağın insanlar için taşıdığı değeri vurgulamaktadır. Toprak, yaşamın kaynağı olarak kabul edilir ve aynı zamanda ölüm sonrası sonsuz istirahatgâh olarak düşünülür. Ekilebilir toprak, ürün alınabilecek bir arazi olarak görülürken içinde bulunan madenlerle zenginlik kaynağı olarak da değerlidir. Ayrıca toprak, bir araya gelen insan topluluklarının dil, tarih ve kültürel özelliklerini paylaştığı ve bir araya getiren bir unsur olarak memleket, yurt ve vatanın sembolüdür. Yüzyıllar geçmesine rağmen, bu âşıkların şiirlerinde "toprak" motifini yerine koyacak başka bir unsur bulunamamıştır. Bu çalışma, bu motifin özelliklerini daha ayrıntılı bir şekilde ele almaktadır. Özellikle "kara toprak" tamlaması, "toprak" kelimesinin kişileştirme (teşhis) söz sanatında nasıl kullanıldığı, toprağın din ve geleneklerle ilişkisi, toprağın benzetme yönü ve "toprak" kelimesinin vatan, yurt ve memleket anlamlarında nasıl kullanıldığı gibi alt başlıklar üzerinden incelenmektedir.
Türk halk şiiri, toprak motifi, Mahzuni Şerif, Âşık Veysel, Dadaloğlu, Karacaoğlan, Pîr Sultan Abdal.