Tarık Tufan'ın kaleme aldığı Âşıklara Yer Yok (2023) romanı genç bir akademisyenin platonik aşkın esiri olarak hayatını mahvetmesi üzerine kurulu bir arayış romanıdır. Bu arayış, gözünü kör eden kadının (Firdevs) ortadan kaybolması ile başlayan ancak baş kişinin (Orhan) kendisini aramasına evrilen bir yolculuk ile devam eder. Yakın bir arkadaşının tavsiyesi ile tenha bir sahil kasabası olan Saklıkuyu'ya gelen Orhan burada eskiden Bimarhane (akıl hastanesi) olarak kullanılan bir binaya yerleşir. Geriye dönüşlerle Orhan'ın aile geçmişi ve Firdevs ile olan ilişkisinin anlatıldığı kurgunun aktüel zamanında ise Orhan'ın kendisini Firdevs'ten arındırma çabası ile kendini yeniden bulması yer alır. Kendisi ve geçmişiyle kavgası bir türlü bitmeyen bir akademisyenin Prometheus-vâri bir tavırla Firdevs'i ona duyduğu aşk ateşi sayesinde kendi karanlığından kurtarmaya çalışması hikâyenin omurgasını teşkil eder. Saklıkuyu'nun ve Bimarhane'nin mekânsal olarak de hikâyede önemli bir yeri vardır. Bu mekânın aslında Orhan'la beraber bu binada yaşayan diğer insanları "çağırdığı"na inanılır. Orhan bir yandan Firdevs ile olan münasebetin üzerinde yarattığı psikolojik yıkımdan kurtulmaya çabalarken diğer yandan Saklıkuyu ve Bimarhane'nin geçmişini öğrenir. İçerisinde rüyalar, çeşitli simgeler ve arketiplerin belirgin olarak kullanıldığı Âşıklara Yer Yok romanı analitik psikoloji açısından önem arz etmektedir. Bu çalışmada, eser Carl Gustav Jung'un esaslarını çizdiği arketipsel sembolizm bağlamında ele alınarak incelenecektir.
Yeni Türk Edebiyatı, Âşıklara Yer Yok, Tarık Tufan, Jung, analitik psikoloji